Jesień życia

Ja wieżę

Świat

Od zawsze, nie był bez wad,

pozostaje wciąż taki sam,

tylko zdobycze pokoleń

dyktują styl życia.

W czterech ścianach

los kreśli ból,

dozę szczęścia i samotność.

Natura budzi niemocy fale,

labirynt grzechu gości wokół.

Tylko wiara i pokora otuli

niespokojne dni i noce bez snu.

W ostatniej godzinie strach

zostanie przyjacielem,

po raz ostatni podaj dłoń,

uśmiechnij się do tych,

co w oczach mają łzy.

Amadeusz ze Śląska

Wilczy bilet

 Zza powieki rwie się do świata,

niczym kra na wiosnę.

Serce szlaban ustawiło,

w głowie mętliku pęk.

Za drzwiami walizki wystawione,

nie dają szans na dalsze.

Wspólne chwile skreślone,

od welonu po srebrny włos.

Wyrzucona na śmietnik przysięga,

wyszeptała:

Amen.

Amadeusz ze Śląska

Wyspa

Wyspa rozkoszy marzenia spełnia.

O brzasku szumem fal czas nastraja.

Zmiennością kolorów ogrody zmienia.

Oddechem nieba euforię podwaja.

Jak Cygan wykradnę z szarości dnia.

Ciebie ze szponów smutku i rozpaczy.

Dla Ciebie radość wirując już trwa.

Splecione ręce tylko mewa zobaczy.

Po piasku bez śladu stóp inny widok.

Idziemy półcieniem szelestu palm.

Promienie nas prowadzą po zmrok.

By w kręgu ciszy miłosny grał psalm.

Amadeusz ze Śląska

Z górki

Tyle jeszcze przed nami

spacerów pośród brzóz

które tulisz uśmiechem

jak bukiet czerwonych róż

Energii na dalsze ścieżki

brakuje z upływem lat

jednoczy nas jeden obraz

i zapachu wspomnień sad

Tyle wiosen po jesień złotą

rowerem zwiedzimy wraz

skansenów parków i kaplic

oby zdrowiem darzył czas

Gdy brak sił uwięzi w pokoju

horyzontem zostanie okno

wciąż szczęśliwi bo razem

z herbatką i albumem żonko

Amadeusz ze Śląska

Miłość

Z promieni gwiazd cieplej nocy sfrunęła.

Obmyła się rosą, życia nicią być pragnęła.

Osuszona świetlistym horyzontu lotem.

Szła boso przed siebie zieleni żywopłotem.

W ogrodzie róż spotkała z paletą malarza.

Nutami zawirowała chmurkami wachlarza.

Ścieżką radości szuka, uśmiechu i zachwytu.

Podała dłoń czesząc włosy tęczą kolorytu.

Spojrzała głęboko w oczy i została tonią.

Z wiatru cieniem uleciała i znów ją gonią.

Powróciła strzałą Amora przeszyła do kości.

Znalazła ukojenie i spokój w sercu czułości.

Łzą szczęście kreśli, minutą smutek żegna.

Zwaśnione pokolenia przy stole zjedna.

Drogowskazem pocałunku ramiona splata.

Zimą przy kominku, wiosną i każdego lata.

W obrączce sławy oddaje ukłony tak żywe.

Tęsknotą zapisuje sny i spacery sędziwe.

Rodzi nadzieję ubiera oczekiwaniem dal.

Rozgrzeje lotem motyla jak zimowy szal.

Każdego bez wyjątku spotka w kole życia.

Niejednego ukwieci pociechami pożycia.

Tak pięknie pisze poeta rymując jej tła.

Czy widział ktoś jak krokiem muzy szła.

Miłość.

Amadeusz ze Śląska