Strzecha

W blasku lampy naftowej

odgłosy spracowanych stóp,

wracają do żony kochanej,

z miłością czystą, aż po grób.

Pod fajerkami ogień huczy,

śpiewając o życia problemach.

Moździerz przyprawy kruszy,

uśmiech pisze prozy poemat.

Wiekowy krzyż na bieli ścian,

zaprasza na rozmowy w ciszy,

pamięta wojen łzy i potok ran.

Troską otoczony dusze leczy.

Stylowy kredens z szufladami

i obok stół lnem udekorowany,

łagodzi spory, pokorą karmi,

przy kubku zbożowej kawy.

Za drzwiami łoża wysokie,

świeżą słomą upchany siennik.

Pękata tuli w swojej ciepłocie

po sen, który dawno temu znikł.

Amadeusz ze Śląska