Złote gody

W małym drewnianym domku pod lasem.

Jesienne miłości żyją z bagażu czasem.

Na twarzach zmarszczki, w sercach uśmiech.

Odżywają wspomnienia z radości pociech.

Synowie i córki gwarny ścian domu kwiat.

Rodzina liczna i wspaniała, dziś losu świat.

Obojgu nie obce są ścieżki, trudu i radości.

Uczą się młodzi naocznej wspaniałej czułości.

Dorosłe wnuki i wnuczki, życzenia i uściski.

W domu prawnuki i aparatów historii błyski.

Wielki tort i toast tak wzniosły i uroczysty.

Pokoleń życzliwość, obraz miłości przejrzysty.

Noc mija, ranek i południe zegara tykanie.

Każdy w swoją stronę, pustka domu zostanie.

Znów czekania rok, wszyscy przy jednym stole.

Radości moc nowe życie zatańczy w rodzinnym kole.

                                                  Amadeusz ze Śląska