Miłość

Z promieni gwiazd cieplej nocy sfrunęła.

Obmyła się rosą, życia nicią być pragnęła.

Osuszona świetlistym horyzontu lotem.

Szła boso przed siebie zieleni żywopłotem.

W ogrodzie róż spotkała z paletą malarza.

Nutami zawirowała chmurkami wachlarza.

Ścieżką radości szuka, uśmiechu i zachwytu.

Podała dłoń czesząc włosy tęczą kolorytu.

Spojrzała głęboko w oczy i została tonią.

Z wiatru cieniem uleciała i znów ją gonią.

Powróciła strzałą Amora przeszyła do kości.

Znalazła ukojenie i spokój w sercu czułości.

Łzą szczęście kreśli, minutą smutek żegna.

Zwaśnione pokolenia przy stole zjedna.

Drogowskazem pocałunku ramiona splata.

Zimą przy kominku, wiosną i każdego lata.

W obrączce sławy oddaje ukłony tak żywe.

Tęsknotą zapisuje sny i spacery sędziwe.

Rodzi nadzieję ubiera oczekiwaniem dal.

Rozgrzeje lotem motyla jak zimowy szal.

Każdego bez wyjątku spotka w kole życia.

Niejednego ukwieci pociechami pożycia.

Tak pięknie pisze poeta rymując jej tła.

Czy widział ktoś jak krokiem muzy szła.

Miłość.

Amadeusz ze Śląska