Blasku czas

Nie ziemski blask promienie koła toczy.

Zagląda w duszę i w przerażone oczy.

Dopada radości chwilą, czasem kołysze.

Przywraca, co minęło w młodości klisze.

Zdziwienie totalne blaski czas cofnęły.

Powiało lekkością, bóle życia zniknęły.

Co za cuda zapisują się w wybranych.

Obiegła wieść o sercach tak kochanych.

Smutne twarze szukają blasku wokół.

Nie dosięgnie nawet wzrokiem sokół.

Ten blask w prawdzie i czystości gości.

Gaśnie dookoła w kręgu brudu i złości.

Rozeszły się oczekiwania po narodzie.

Każdy się zmienia, czeka cudu w urodzie.

Lecz ścieżki życia zarośnięte grzechem.

Popłyną płaczem trudu, łupiny orzechem.

Młodości szczęście rysuje ogrody życia.

Innych ogarnia, mają tyle do zdobycia.

Dobroć z orężem czasu, młodość ścieli.

Świat rajem stoi, dziwi się grono Anieli.

Amadeusz ze Śląska.